Vijf vragen aan … Ellaha Zuhal

Of ze instrumenten mee mogen nemen om thuis zichzelf te behandelen. Natuurlijk heb ik dit afgeraden. De patiënten vragen dan waarom dit niet verstandig is. Dan leg ik ze uit dat ze hun tandvlees of tanden kunnen beschadigen en dat het niet steriel is of geschikt is. Vaak snappen ze het dan gelukkig wel.

De eerste keer toen ik mocht reinigen met de EMS bij een patiënt, zag ik het verschil niet tussen haar kronen en kiezen. Ik was nog tweedejaarsstudent mondzorgkunde. Ik zat met de EMS-tip haar kronen te reinigen, waardoor er krasjes op kwamen. Ik begreep maar niet wat er aan de hand was. Totdat mijn begeleider, die mee zat te kijken, zei dat dat kronen waren. “Oh, ja …”, zei ik. Ik schaamde me wel een beetje. Ik heb het daarna maar glad gepolijst en excuses aangeboden. Ik zie gelukkig nu heel makkelijk het verschil tussen kronen en echte elementen en kronen reinig ik nu heel voorzichtig.

Dat ik een keer een parodontitispatiënt niet gelijk heb doorverwezen naar een parodontoloog. Hij had een erge vorm van parodontitis en ik dacht dat ik het zelf wel kon. Uiteindelijk, na een heel traject, heb ik hem alsnog doorverwezen. De patiënt begreep het wel en was blij dat ik het zelf nog eerst wilde proberen. Hij was gelukkig niet boos, maar wel teleurgesteld dat de behandeling niet aansloeg.

Ik heb een keer voorlichting gegeven over parodontitis aan een patiënt. Ik heb röntgenfoto’s laten zien, waar je duidelijk botafbraak zag bij haar, ik heb daarna al haar vragen beantwoord. Uiteindelijk zei ze dat ze het heel commercieel vond klinken en het niet geloofde. Ik was niet echt boos, maar ik vond dit een vervelende situatie, omdat zij me niet geloofde. Ik heb haar toen termen als parodontitis gegeven en geadviseerd zelf op internet thuis meer informatie op te zoeken. Ze wilde de behandeling niet, dus heb ik haar een informed consent laten tekenen.

De eerste maand dat ik ging werken als mondhygiënist gaf ik een patiënt palatinaal een verdoving. Ze kreeg het niet weg, ze had moeite met slikken, omdat ze dacht dat het erg dik was. Ze raakte hierdoor erg in paniek en begon heftig te hoesten en kreeg het benauwd. Ze begon ook te huilen. Ik raakte hierdoorook in paniek en ik probeerde haar te kalmeren en af te leiden, zodat het makkelijker zou gaan, maar het werd alleen maar erger. Ik heb toen mijn collega erbij gehaald en hij hielp me met het kalmeren. Toen de patiënt rustig was, heb ik de behandeling voortgezet in overleg met mevrouw. Toen ze eenmaal thuis was, heb ik haar gebeld of het nog goed ging. Dit waardeerde ze enorm en ze heeft achteraf nog een nieuwe afspraak ingepland. Maar ik ben er wel van geschrokken.