Vijf vragen aan … Sandhia Fatingan

Ik krijg weleens chocolaatjes of een bloemetje van tevreden en dankbare patiënten. Ik heb een mevrouw die om de vier maanden voor recall komt en dan neemt ze standaard altijd zelfgemaakte cadeautjes mee zoals een knutselwerkje, dat is namelijk haar hobby. Heel lief, ze verrast me altijd.

Ik wilde starten met de behandeling, ik had de grote afzuiger al in mijn linkerhand en wilde met mijn rechterhand iets van het werkblad achter mij pakken. Op het moment dat ik dat deed hoorde ik een oorverdovend hard afzuiggeluid. Toen ik verschrikt opkeek, zag ik dat ik een pluk haar van de patiënt aan het opzuigen was. Die meneer zei toen lachend: “Ik heb al niet zo veel haar meer op mijn hoofd, dat kleine beetje wil ik graag niet kwijt!” Gedurende de behandeling hebben zowel de patiënt als ik de slappe lach gehad, echt tranen van het lachen.

Ik ben een paar jaar werkzaam geweest in een tandartspraktijk in Rotterdam-Zuid. Dat was een goede leerschool, ik leerde daar werken met allerlei soorten mensen uit alle lagen van de bevolking. Met handen en voeten praten om iets duidelijk te maken was vaak geen uitzondering. Helaas ook meegemaakt dat collega’s te maken kregen met agressie. Zelf heb ik me nooit onveilig gevoeld, maar het maakte me wel alert op de werkvloer.

Nooit gehuild, maar wel vaak een brok in mijn keel gehad en dat ik mijn tranen probeer te bedwingen, vaak bij mensen die bijvoorbeeld een dierbare hebben verloren. Ik stuur na de behandeling na zo een zwaarbeladen gesprek altijd een sterktekaart om de patiënt een hart onder de riem te steken.

In de stoel was er een meneer die avances maakte, ik negeerde deze, maar voelde me wel ongemakkelijk. Er was ook een keer dat er op de praktijk een overdreven groot bloemstuk voor mij werd bezorgd. Ik heb de afzender een bedankt kaart gestuurd namens alle medewerkers van de praktijk, om het toch ‘luchtig’ te houden! Daarna is die meneer nooit meer bij mij terug geweest voor recall.