Cliënt

Een verpleegkundige in hart en nieren, dat is ze. Van de oude stempel, niks geen paperassen of computers. Ze ziet de mens achter elke patiënt. Even in de ogen kijken. Het dan weten, zo’n een. Ze heeft ze allemaal gezien: de managers, de interimmers, de snelle artsen, de ‘niksnutten’. Ze bleef altijd bij zichzelf. Ze begrijpt dat ze soms lastig is voor een organisatie. Ze beweegt niet mee. Altijd staat ze naast haar patiënten. Hand vasthouden. Praatje maken. De medicijnen. Ze kent de familie en het bezoek. Haar collega’s waarderen haar, toch is ze ook weleens lastig. Want ze beweegt niet mee. Niet met de vernieuwingen in de zorg. Haar ogen schitteren fel als ze mij dit allemaal vertelt tijdens haar eerste bezoek bij mij in de behandelkamer. “En ik ben dus geen patiënt maar een cliënt”, zegt ze gedecideerd. “En zo wil ik ook behandeld worden. Ik kan zelf nadenken en beslissen.”