Slik maar even

Hoe langer ik werk, hoe bewuster ik word van het feit dat ik eigenlijk maar heel weinig weet. Ook binnen ons vak. In 1988 (dat was de vorige eeuw, dat zegt al wat …) studeerde ik af als mondhygiënist. Ik achtte mijzelf alleswetend. Diploma op zak, stages gedaan en scriptie geschreven. Mijn eerste baan in het ziekenhuis liet mij al heel snel inzien dat er ook heel veel kennis niet in mijn brein zat. Ik behandelde oncologiepatiënten en daar liep ik echt tegen dingen aan waarover ik achter mijn oren krabde. Het kwam goed, ik leerde bij. Al denk ik nu, na al die jaren, regelmatig terug aan toen. Dat ik nu alles zo anders zou doen.

Ik deed eens een OMFT-cursus. Een cursus voor logopedisten en mondhygiënisten samen. Een wereld ging voor mij open. Hoe leuk het is om met logopedisten samen te werken. Te weten wat zij doen. Het herkennen van de verschillende verkeerde manieren van slikken. De open beten en open mondjes van de kinderen. Bij elk kind dat ik nu in de stoel krijg, zeg ik: “Slik maar even”, om te checken. Je schrikt ervan hoeveel er zijn met open mondgedrag of verkeerde slik. Ik verwijs ze door en het is telkens zo leuk om nadien te horen hoe goed het gaat en dat de orthodontie of niet hoeft of veel minder complex is.